Rozdział I

*Percy*

   Jeszcze chwilka. Muszę wytrzymać tylko parę sekund.
   Postać za oknem porusza się coraz wolniej. Nagle znika mi z oczu.
   Marszczę brwi, lecz pokonuję strach i odkrywam kołdrę, która z każdą chwilą wydaje mi się cięższa.  Podnoszę się do pozycji siedzącej, ale staram się przy tym zachowywać jak najciszej. Zsuwam się z łóżka, po czym stawiam ostrożnie stopy na zimnej podłodze. Jest mi strasznie zimno, mimo to brnę dalej. Wstaję. Szuram po podłodze w stronę drzwi. Gdy do nich docieram, odsuwam je powoli i zaglądam przez  stworzoną przeze mnie szparkę. Jest ciemno, dlatego nic nie widzę.
   Zrobię to, powtarzam sobie. Muszę, bo inaczej to coś mnie dopadnie.

   *Nico* 

   Czuję, że zaraz wybuchnę. Nie chcę już żyć. Cholera, przecież uświadomiłem sobie to już parę lat temu.
   Gdyby nie On. Gdybym wtedy Go nie spotkał.
   A może jestem na to skazany? Może taki już los. Fata są okrutne.
   Zaraz chyba znowu zacznę płakać. Łzy płyną mi strumieniami po policzkach, nawet nie wiem, kiedy to się zaczęło. Nie chcę wiedzieć.
   Pragnę tylko zapomnieć.

*Percy*

   Uchylam szerzej drzwi i zamieram. Słyszę coś cichego, odgłos należący do człowieka. Wytężam słuch. To szloch. Nie. Teraz już płacz.
- Halo?- wołam cicho i nasłuchuję.
   Płacz ustaje.
- Gdzie jesteś?- pytam ponownie. Coś porusza się po mojej lewej stronie. Podchodzę do niego, zachowuję się ostrożnie, żeby go nie spłoszyć. Kucam przy nim i moim oczom ukazuje się skulona postać. Światło księżyca pozwala mi dostrzec, iż ma czarne włosy, jest drobny, blady i młody. Nagle podnosi na mnie głowę, a ja wstrzymuję oddech.
   Nico.
- Co ty tu robisz?- Przekrzywiam głowę, widząc jego zaczerwienione oczy i strapioną twarz, która wydaje się znacznie starsza, niż jest. Na jego widok ściska mi się serce.
- P… Percy? - udaje mu się wykrztusić, przez łzy. Patrzy na mnie jeszcze przez chwilę, po czym chowa głowę w kolanach.
Przez chwilę stoję w miejscu nie wiedząc co powiedzieć. -Nico... co ci się stało? - pytam ostrożnie się do niego zbliżając. Kiedy siadam tuż obok niego, tak, że nasze ramiona się o siebie ocierają, di Angelo przenosi na mnie swoje brązowe oczy. Widać w nich ból, który rozdziera moje serce niczym miecz. Ten w odpowiedzi gwałtownie wstając. Kiedy ja również to robię powoli się do niego przybliżając Nico pchnie mnie do tyłu. Prawie się przewracam przed tym jak odzyskuję równowagę.
-Co ty, do cholery, robisz?- pytam, nadal oszołomiony, po tym, co zaszło.                                                      Nico wbija we mnie swoje brązowe oczy, ale nie odpowiada. Ze wstydem spuszcza wzrok, nagle zainteresowany swoimi butami.
- Ty nic nie wiesz, nic nie rozumiesz... Ty nigdy nie zrozumiesz! - krzyczy w odpowiedzi młodszy chłopak. Przez moment mam wrażenie, że za chwilę się na mnie rzuci wbijając ostrze stygijskiego żelaza, ale on zaczyna jedynie jeszcze bardziej płakać i siada na ziemi.
- To może dasz mi szansę... Nico, na bogów, daj mi tylko jedną cholerną szansę, by zrozumieć! - krzyczę tracąc nad sobą kontrolę i znów siadając ze zrezygnowaniem na ziemi. Di Angelo patrzy mi dłuższą chwilę w oczy, a później zamienia się w cień. Tak po prostu, nic nie tłumacząc.

***

*dam, dam, dam*

Mamy nadzieję że się podoba ;>

Prosimy o komentarze ;3

~Jul i Mad ;*